Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, süslenmeyi çok seven bir zürafa varmış. Adı Selvi imiş. Selvi, süslenmeyi, takı takmayı ve saçlarını yapmayı çok severmiş. Bu yüzden arkadaşları ona “Süslü Selvi” dermiş.
Bir gün Süslü Selvi, yine süslenip dışarı çıkmış. Ancak bu sefer süslenmeyi biraz abartmış. Kollarına bileklikler, kulağına küpeler, boynuna kolyeler takmış. Hatta annesinin kıyafetlerini giymiş ve makyaj yapmış. Bu durumda Selvi, küçük bir kızdan çok, büyük bir dişi zürafa gibi görünmüş.
Arkadaşlarının yanına gittiğinde, herkes Selvi’ye şaşkın şaşkın bakmış. Ancak Selvi’nin süslü bir kız olduğunu bildikleri için, oyunlarına devam etmişler. Selvi, annesinin kıyafetleri içinde oyun oynamakta biraz zorlanmış ama yine de kendini mutlu hissetmiş.
Bir grup dişi hayvan, Selvi’nin bu halini görünce onunla alay etmişler. Selvi bu duruma çok üzülmüş ve hemen eve koşmuş. Annesi, Selvi’nin bu halini görünce şaşırmış ama kızına kızmamış. Çünkü kızının üzgün olduğunu görmüş.
Annesi, Selvi’ye “Güzel görünmek istemeni, büyümek istemeni anlıyorum canım kızım. Ama büyürken büyük dişi zürafa gibi görünmeye ihtiyacın yok. Senin yaşında bir zürafaya yakışır şekilde giyinmen sana yeter. Çünkü sen zaten çok güzelsin. Hem zaten büyüdüğünde dilediğin kadar makyaj yapıp istediğin gibi giyinebileceksin. Sana bir sır veriyim mi güzel kızım, büyüdüğünde keşke hep çocuk kalsaydım diyeceksin” demiş.
Selvi, annesinin söylediklerini dinlemiş ve annesine hak vermiş. O günden sonra kendine yakışır kıyafetler giymiş, takılar takmış. Süslenmekten hiç vazgeçmemiş ama küçük bir kıza yakışır şekilde süslenmiş. Ve masal burada biter.
*Kendimize ve yaşımıza uygun davranmak, başkalarının ne düşündüğünden daha önemlidir. Kendimiz olmak ve kendimizi olduğumuz gibi kabul etmek, en güzel süslememizdir.