Ormanın derinliklerinde, çiçeklerle çevrili bir açıklıkta, kocaman kulaklı minik bir geyik yaşarmış. Adı Lila’ymış. Lila, ormandaki her sesi duyar, her hareketi fark edermiş. Ama onu asıl farklı kılan şey, bitmeyen merakıymış.
Bir sabah güneş ışıkları yaprakların arasından dans ederken, Lila uyanmış. Başını gökyüzüne kaldırmış ve sormuş:
— “Bulutlar neden yüzer gibi hareket ediyor?”
Annesi gülümsemiş:
— “Rüzgâr onları iter, tatlım. Ama cevabını bulmak istiyorsan gökyüzüne biraz daha dikkat etmelisin.”
Bu cevap Lila’ya yetmemiş. Gün boyunca gördüğü her şeyi merak etmiş.
— “Kelebekler neden hep çiçekleri seçer?”
— “Karıncalar nereye koşuyor?”
— “Ağaçlar neden hiç yürümüyor?”
Lila bu soruların cevabını aramak için yola çıkmış. Önce sincap Mila’yla karşılaşmış.
— “Mila, sen neden hep meşe palamudu topluyorsun?”
Mila cevaplamış:
— “Çünkü kışın yiyecek lazım olacak, Lila. Bu bizim hazırlığımız.”
Sonra baykuş Tofi’ye sormuş:
— “Tofi, geceleri neden uyanıksın?”
Tofi gözlüklerini düzeltmiş ve demiş ki:
— “Çünkü geceleri avlanırım ve orman sessizken her şeyi daha iyi duyarım.”
Lila bu sohbetlerden çok şey öğrenmiş. Ama en çok etkileyen, kaplumbağa Tuka’nın sözleri olmuş.
— “Her şeyin bir sebebi vardır Lila,” demiş Tuka, “Ama en güzel cevaplar sadece sözlerde değil, gözlemde saklıdır.”
Akşam olduğunda Lila evine dönmüş. Annesi sormuş:
— “Bugün neler öğrendin?”
Lila gülümsemiş:
— “Bazen soruların cevabını kitaplar ya da büyükler verir. Ama bazen… sadece izlemek yeter!”
O günden sonra Lila, her gününü hem izleyerek hem sorarak geçirmiş. Orman onun için artık sadece yaşadığı bir yer değil, keşfettiği bir dünyaymış.